Uncategorized

W okresie Wielkiego Postu, w Kościele katolickim w Polsce, odbywają się nabożeństwa pasyjne – Droga Krzyżowa i Gorzkie Żale. W dzisiejszej formie znane są od przełomu XVII i XVIII wieku. Ich celem jest pogłębienie wiary i zachęcanie do nawrócenia.

W naszej parafii, co piątek przed Mszą św. o godzinie 18:00 , mieliśmy okazję do medytacji Męki Chrystusa, połączonej z przejściem symbolicznej drogi wewnątrz kościoła, wy-znaczonej 14 stacjami. Rozważając Mękę Pańską uczestniczyliśmy w Jego cierpieniach. Nabożeństwa Drogi Krzyżowej były okazją do ożywienia wiary, kształtowania naszej postawy chrześcijańskiej pokuty, ofiarności i wdzięczności.

W każdą niedzielę, po sumie o godzinie 11:30 , odprawiane było nabożeństwo Gorzkich Żali. Adorując Najświętszy Sakrament, podczas śpiewu pieśni, rozmyślaliśmy o Męce Chrystusa oraz o cierpieniu towarzyszącej Mu Matki Bolesnej. Każdy uczestnik tego nabożeństwa mógł duchowo zjednoczyć się z cierpiącym Panem, skłonić do refleksji nad przemijaniem i sensem cierpienia w życiu oraz wyrazić miłość i wdzięczność za tak wielki dar, jakim była Jego śmierć i Zmartwychwstanie. Kazania pasyjne głosił ks. proboszcz Ryszard Borowicz.

Tradycyjnie Środą Popielcową weszliśmy w okres Wielkiego Postu, który jest okazją do głębszej refleksji nad swoim życiem i podejmowanymi decyzjami. Podczas każdej Mszy św. wierni uczestniczyli w obrzędzie posypania głów popiołem – znakiem przypominającym o potrzebie nawrócenia i pokuty.

W tym roku, w związku z pandemią, obrzęd posypania głów popiołem przebiegał inaczej niż dotychczas, tj. zgodnie z notą opublikowaną przez Kongregację d.s. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów. Kapłan po odmówieniu modlitwy błogosławieństwa popiołu i po poświeceniu go w milczeniu wodą święconą, zwróciwszy się do zgromadzonych wiernych, wypowiedział tylko jeden raz do wszystkich formułę: „Pamiętaj, że jesteś prochem i w proch się obrócisz”. Nakładanie popiołu na głowy wiernych odbywało się w milczeniu.

To święto Kościół obchodzi na pamiątkę ofiarowania przez Maryję i Józefa ich pierworodnego syna Jezusa w świątyni jerozolimskiej. Wówczas to starzec Symeon nazwał Jezusa „światłem na oświecenie pogan”. Z tego względu jest ono bogate w symbolikę światła. W polskiej tradycji nosi nazwę święta Matki Boskiej Gromnicznej. Tradycyjnie wierni tego dnia przynieśli do kościoła świece gromniczne. Podczas każdej Mszy św. zostały one pobłogosławiona i poświecone, a o godz. 1800 również świece dzieciom, które w tym roku przystąpią do I Komunii Świętej.

Drugiego lutego przypada także Dzień Życia Konsekrowanego. Siostry i bracia zakonni, członkowie instytutów świeckich, stowarzyszeń życia apostolskiego, dziewice i wdowy podobnie jak Jezus w świątyni jerozolimskiej, ofiarowują swoje życie na wyłączną służbę Bogu. W tym dniu osoby konsekrowane odnawiają swoje śluby.

Po każdej Mszy św., przed kościołem, zbierane były do puszek ofiary na klasztor kontemplacyjny Sióstr Karmelitanek w Gnieźnie.